Firma Allgemeine Elektrizitätsgesellschaft z Berlina w roku 1907 wybudowała pierwszą w Świdnicy elektrownię u zbiegu ulic: Równej i Mieszka I. Na początku roku 1907 rozpoczęto oświetlać ulice światłem elektrycznym. Stacje transformatorową przy ul. Śląskiej wzniesiono w 1925 roku. Wykonano ją według projektu świdnickiego architekta Fritza Zimmermanna. Budynek trafostacji wieńczy wiatrowskaz. Przybrał on formę wyciętego w blasze i osadzonego na maszcie dzika. Stanowi on najprawdopodobniej nawiązanie do świdnickiego herbu.
Płyciny nadokienne I piętra kamienicy z pocz. XX wieku, zdobią płaskorzeźbione wizerunki: kobiety i mężczyzny. Nad wizerunkami, w kluczu arkady okiennej po lewej stronie widnieje znak krzyża i otwartej księgi, a po prawej znaki górnicze: skrzyżowany pyrlik i żelazko oraz koło zębate. Dekoracja kamienicy posiada symboliczną wymowę - ukazane zostały dwie cnoty. Postać kobiety i powyższe elementy odnoszą się do jednej z cnót teologicznych – wiary. Zaś postać mężczyzny i detale umieszczone w kluczu nawiązują do pracowitości.
Pierwsze wzmianki o kościele pochodzą z 1267 roku ( wtenczas pw. Św. Michała). Pożar w 1633 roku strawił bryłę świątyni, którą odbudowano w barokowym stylu. Trójkondygnacyjna wieża na planie kwadratu, nakryta cebulastym hełmem, przylega od północy do Kościoła św. Krzyża (dawniej św. Michała). W przyziemiu wieży ulokowano wejście główne do świątyni, ozdobione portalem opracowanym w tynku. Wejście zyskał klasycystyczny wygląd po przebudowie w latach 1865-1868. Klucz portalu ozdobiono reliefem wypukłym przedstawiającym głowę Chrystusa w koronie cierniowej.
Bogato dekorowana czynszowa kamienica powstała w 1894 roku. W kluczu obramienia okiennego kamienicy występuje ornament jubilerski, w formie owalnego kaboszonu oraz niewielkiego rautu oprawionego w elementy okuciowe. Podczas nocy kryształowej (z 9 na 10 listopada 1938 roku) spalono doszczętnie synagogę przy al. Niepodległości. Po tym zdarzeniu, od 1946 roku do lat 70 XX wieku kamienica przy ul Bohaterów Getta 20 – 22 pełniła funkcje synagogalne, dla około 1500 członków Kongregacji Wyznania Mojżeszowego.
Monumentalna, czterokondygnacyjna, czynszowa kamienica wzniesiona w 1894 roku, posiada trzy elewacje dostępne od ulicy: 1 Maja, Bohaterów Getta oraz Marii Konopnickiej. Portal wejścia głównego zdobią postacie dwóch putt, jeden z nich okryty jest winną winoroślą, drugi zaś swobodnie udrapowaną draperią. W górnej partii portalu, nad nadświetlem znajduje się kartusz, otoczony z dwóch stron gałązkami palmowymi. Widnieją na nim charakterystyczne symbole wolnomularskie: kielnia, młotek murarski oraz trójkąt.
Na Przedmieściu Kościelnym (Kirch Vorstadt) przy ulicy Kościelnej (dawniej Aussere Kirchstrasse) powstają w I połowie XVIII wieku pierwsze zabudowania mieszkalne, zachowane do dnia dzisiejszego. Są to niewysokie, jednopiętrowe kamieniczki wybudowane na potrzeby, niedaleko posadowionego, ewangelickiego kompleksu przy Kościele Pokoju. Wzniesiona w 1730 roku kamienica służyła członkom gminy ewangelickiej. Dekoracja nadokienna II piętra w formie kartusza została zwieńczona gierowanym gzymsem. W ozdobnie opracowanym, ornamentem wolutowym, kartuszu wpisano inicjał W.
Na Przedmieściu Kościelnym (Kirch Vorstadt) przy ulicy Kościelnej (dawniej Aussere Kirchstrasse) powstają w I połowie XVIII wieku pierwsze zabudowania mieszkalne, zachowane do dnia dzisiejszego. Są to niewysokie jednopiętrowe kamieniczki wybudowane na potrzeby gminy ewangelickiej założonej przy Kościele Pokoju w Świdnicy. W osi centralnej barokowej kamienicy ulokowano portal sieni przejazdowej wiodącej na podwórze. W portalu widnieje kartusz z datą 1738, ozdobiony wolutami oraz motywem główek anielskich.
Secesyjna kamienica została wzniesiona przy Waldenburger Straβe w 1905 roku (data widnieje na froncie okna mansardowego). Partię przyziemia zdobi boniowanie opracowane w tynku. Kolejne półtora kondygnacji pokrywa cegła klinkierowa, całość wieńczy dach mansardowy. Na niesymetrycznej elewacji wytyczono pseudoryzalit, ozdobiony maską otoczoną giętką linią ornamentu roślinnego. Na skrajnej osi, wyznaczonej przez „ryzalit” widnieje godło piekarzy. Tarcza jest podtrzymywana przez parę lwów w koronach, wspiętych na tylnych łapach.
W centrum elewacji usytuowano barokową płaskorzeźbę przedstawiającą złotą gęś. Nad wizerunkiem inskrypcja mówiąca, iż opiekę nad tym domem sprawuje Bóg i nosi on nazwę pod Złotą Gęsią. Wizerunek zwierzęcia przypomina o istniejącej tu do 1820 roku gospody Pod Złotą Gęsią. Na rycinie z 1813 roku widać średniowieczną kamienicę z już barokową elewacją, wtenczas płycina umieszczona była tuż nad gzymsem oddzielającym parter od I kondygnacji. Podczas gruntownej przebudowy w 1894 roku ( data na szczycie) kamienicy nadano eklektyczny charakter, dodano trzecie piętro oraz zwieńczenie, natomiast dekoracja ze złotą gęsią „przewędrowała” w centralny punkt.
Późnogotycki dwuramienny portal z odtworzoną polichromią prowadzi do wnętrza Sali Rajców z cennymi XVI – wiecznymi malowidłami ściennymi. Ponad krzyżującym się laskowaniem, w nadprożu, znajduje się łacińska inskrypcja: „Szczęśliwe miasto, które w czasach pokoju obawia się wojen”. Po obu stronach portalu usytuowano skróty: po lewej – [ihs] (łac. Iesus Hominum Salvator) oraz po prawej – [xps] (gr. Chrystus). Po prawej stronie do otworu drzwiowego przylega kominek w renesansowej oprawie, z datą 1597 w nadprożu.
Południowa elewacja świdnickiej świątyni pod wezwaniem św. Stanisława i św. Wacława, no co dzień niedostępna dla ogółu, została otoczona katedralnym ogrodem, z powstałym tu lapidarium. Powyżej gzymsu, obok okna witrażowego, w zewnętrznej ścianie Kaplicy Mariackiej (dolna część – 1385 – 1391 r., górna część – 1468 r.) wmurowano męskie oblicze. Wizerunek przedstawia głowę mężczyzny w nakryciu (czepek), ze starannie ufryzowaną brodą. Postać ta jest kojarzona z osobą legendarnego budowniczego katedry.
We wnęce ceglanej przypory Kaplicy Mariackiej ( dolna część – 1385 – 1391 r., górna część – 1468 r.) umieszczono niewielką barokową rzeźbę. Przedstawia ona putto spoczywające na czaszce. Figura jak i sam rekwizyt stanowi ścisłe nawiązanie do motywu śmierci; przypomina o przemijalności rzeczy – [„Memento Mori”] (pamiętaj o śmierci). Często aniołki z motywami wanitatywnymi były utożsamiane z geniuszami śmierci, którzy przypominali o nieuchronności losu, ale także pełnili rolę strażników. Poniżej wnęki, w lico szkarpy wmurowano kule armatnią.
