Potężna pięcioosiowa kamienica czynszowa uzyskała swój wygląd po przebudowie w 1910 roku z inicjatywy Elise Grote ( córka Paula Mannchena, właściciela kamienicy od 1885 roku) oraz jej męża Karla Grote. Usunięto wówczas gotycki portal wraz z barokowym balkonem zdobiącym główne wejście do kamienicy. Na pilastrach osi środkowej kamienicy przedstawiono, w reliefie wypukłym, głowy Hermesa – boga handlu. Herosa ukazano w kapeluszu podróżnym ze skrzydełkami, tzw. petasos. Wielkie witryny na parterze powstały w latach 30 XX wieku.
Wąska dwuosiowa kamienica posiada neorenesansową elewację z II połowy XIX wieku. Szczyt wieńczący kamienicę zdobi medalion z wizerunkiem uskrzydlonej kobiety trzymającej gałązkę oraz postać putta dzierżącego zapaloną pochodnie. Kobieta utożsamiana z grecką boginią zwycięstwa Nike, zaś postać aniołka z symbolem życia i prawdy. Kamienica podpiwniczona kamienną komorą z połowy XIV wieku oraz ceglaną z XV wieku. Na parterze zachowało się późnorenesansowe sklepienie kolebkowe z lunetami. Na parterze zorganizowano wspólne wejście główne dla kamienicy nr 13 oraz nr 14.
Wąska dwuosiowa kamienica pozbawiona dekoracji powstała na przełomie XIII/XIV wieku. Nad przeszklonym wykuszem I piętra umieszczono metalową sylwetkę bazyliszka (elementy powstałe przed 1923 r.). Legendarny potwór jako strażnik skarbów może być kojarzony z zawodem jednego z dawnych właścicieli kamienicy - złotnikiem. Na początku XX wieku przebito okna witrynowe na parterze, kiedy pomieszczenia te zaczęły pełnić funkcje handlowe. Przeorganizowano również wejście do kamienicy lokując je w sąsiednim budynku.
W centralnej części II kondygnacji „Domu sukienników” umieszczono wypracowany w tynku kartusz z wymalowanym herbem królestwa czeskiego. Składa się z godeł ziem podległych koronie czeskiej: lew dwuogoniasty – herb Czech, orzeł Pruski ( dawniej kratkowany biało - czerwony orzeł - herb Moraw), czarny orzeł z przepaską – herb Śląska, złoty mur z blankami – herb Górnych Łużyc, czerwony wół – herb Dolnych Łużyc. W polu sercowym herb dynastii habsbursko – lotaryńskiej. Fasada kamienicy uzyskała barokowy wystrój po przebudowie w 1706 roku. W budynku tym jeszcze w I poł. XIX wieki istniały komory sukiennicze.
Monumentalna, pięciokondygnacyjna, narożna kamienica wzniesiona w 1890 roku, o czym informuje nas chorągiewka na zwieńczeniu dachu. Wieżyczka budynku zakończona jest finezyjną ażurową konstrukcją, wykonaną z metalu. Widnieją na niej inicjały WK. Kamienica powstała przy zbiegu ulic: Wałbrzyskiej (dawniej Waldenburger Straβe) oraz Romualda Traugutta (dawniej Grünstraβe), którą wytyczono w 1876 roku. Bliskość dworca kolejowego oraz nowo powstałego założenia parkowego gwarantowała doskonałą lokalizację.
Czterokondygnacyjna kamienica w ścisłej zabudowie pierzei powstała w XIX wieku. Wzniesiona przy ulicy Romualda Traugutta (dawniej Grünstraβe) wytyczonej w 1876 roku. Ozdobę kamienicy stanowi usytuowany w osi środkowej, tuż nad wejściem głównym ryzalit ciągnący się przez I i II piętro, zakończony balkonem. Wystający poza lico elewacji ryzalit został wsparty na konsolach ozdobionych wolutami w formie okazałych liści akantu oraz motywem lwich głów ukwieconych różaną girlandą. Cały budynek wieńczy gzyms koronujący wsparty na kroksztynach.
Narożna czterokondygnacyjna kamienica powstała w XIX wieku, wzniesiona przy dawnej Grünstraβe wytyczonej w 1876 roku. Prawdziwą ozdobę stanowi wejście główne wychodzące na ulicę Romualda Traugutta, zwieńczone portalem balkonowym. Balkon wsparty na muskularnych ramionach dwóch brodatych atlantów. Figury przedstawiono pod postacią męskich herm, skąpo otulonych materiałem. Udrapowana szata przekształca swoje fałdy w liść akantu. 1 września 1957 roku w gmachu powołano do życia szkołę. Od 1 września 1974 roku powstał Zespół Szkół Medycznych (Liceum Medyczne i Medyczne Studium Zawodowe).
Średniowieczna kamienica została przebudowana w 1714 roku nadając elewacji barokowy charakter. W osi środkowej ulokowano portal o nadwieszonym łuku odcinkowym. W kluczu portalu umieszczono herb przedstawiający młodzieńca z mieczem, widnieje także data 1714 oraz napis Carl Heink. Nad barokowym portalem umieszczono medalion z herbem Świdnicy. W latach 20 XX wieku dokonano modernizacji obiektu, podczas której utworzono na parterze witryny sklepowe. Pomimo tych przekształceń zachowały się barokowe elementy wystroju wnętrz (np. bogato dekorowane sufity w sklepowych pomieszczeniach).
Wiadomo, iż w 1376 roku właścicielem narożnego domu był Pauwil Apoteker, o którym wspomina fragment z księgi miejskiej z 1376 roku. Przywołany tekst podaje informacje o nakazie regulacji linii zabudowy obecnej ulicy Grodzkiej. Na początku XX wieku wyburzono kamienicę mieszczańską i na jej miejscu wzniesiono od podstaw wielki, narożny dom czynszowy. Posiada on secesyjną dekorację o motywach kupieckich. W każdej z trzech płycin podokiennych I piętra występuje, pośród winorośli, herb z przedstawieniem statku o pełnych żaglach, wypełniony towarami.
Rzeźbiony herb rodziny Hahnów usytuowany w centralnej części zdobi fasadę kamienicy Rynek 27. W rodzinie tej tradycją było zdobywanie wykształcenia medycznego lub duchowego. Hahnowie słynęli z rozpropagowania hydroterapii – wodolecznictwa. Wydali na ten temat mnóstwo publikacji. Sigismund Hahn (1664 - 1742) doktor medycyny wraz z synami Johannem Gottfriedem Hahnem (1694 - 1753) oraz młodszym synem Johannem Sigismundem Hahnem (1696 - 1773) praktykowali wodolecznictwo, czym zapracowali sobie na miano trzech świdnickich „kurków wodnych”. Zwierzę w herbie może być odczytywane dwojako: jako kogut – czyli bezpośrednie nawiązanie do nazwiska rodowego, bądź kurka wodna – ptak wodny sugerujący specjalizację związaną z wodą. W dolnej partii kartusza widnieje inskrypcja: „DOCTORES MEDICINAE SIGMUND HAHN ET JOHANN SIGMUND HAHN 1704 1740 1773” Data 1704 upamiętnia rok zakupu kamienicy przez Sigismunda Hahna. W 1740 roku Sigismund sprzedał dom swojemu synowi Johannowi Sigismundowi. Ostatnia data odnotowuje śmierć Johanna Sigismunda Hahna.
- Kamienica wzniesiona w 1902 roku posiada bogate spektrum secesyjnych ornamentów. Wykorzystano tu motyw „gotyckich” maszkaronów wieńczących szczyt narożnika (usunięte w 2011 roku) oraz rybiego pęcherza w balustradzie balkonów. Elewację zdobi często powtarzany secesyjny akcent w postaci liścia kasztanowca, a także kwiatu ostu. W płycinach podokiennych III piętra, symetrycznie po obu stronach narożnika, ukazano w renesansowej stylistyce wizerunki kobiety i mężczyzny. Postacie ukazane z profilu, zwrócone są ku sobie. - W narożniku monumentalnej, secesyjnej kamienicy, w partii przyziemia, umieszczono podporę ryzalitu w kształcie drzewa dębu z rozłożystą koroną. Dawniej w tej kamienicy funkcjonował Hotel Pod Niemieckim Dębem (Gasthaus Zur Deutschen Eiche). Zapewne nazwa zajazdu przy ul. Kolejowej (dawniej Bahnhofstrasse) wzięła swój początek od charakterystycznego elementu dekoracyjnego kamienicy. Na pniu drzewa „zawieszono” trzy tarcze, dwie skrajne z datą 1902 – rokiem powstania gospody oraz środkową z wypracowanym w tynku kwiatem.
Budowę kościoła klasztornego pw. Św. Józefa Oblubieńca Najświętszej Marii Panny rozpoczęto w 1754 roku (obiekt poświęcono w 1772 roku) z inicjatywy zakonu Urszulanek. Kościół wzniesiony w ścisłej zabudowie pierzei ul. Kotlarskiej (dawnej Kupferschmiedestraβe) otrzymał okazałe wejście główne z bogato opracowanymi snycersko drzwiami. Na gierowanym gzymsie barokowego portalu umieszczono piaskowcowe figury świętych: św. Augustyna z księgą, św. Józefa z Dzieciątkiem Jezus oraz św. Urszulę ze strzałą.
