Największą ozdobę „kamienicy Hochbergów”, stanowi barokowy portal balkonowy. Podniebienie płyty balkonu zdobi bogaty płaskorzeźbiony relief o motywach karbowanej wstęgi. W I połowie XVIII wieku kamienica należała do Konrada Ernesta Maksymiliana von Hochberg właściciela Książa oraz rozległych terenów ziemskich. Wtenczas kamienicę przebudowano, łącząc dwa domy średniowieczne nadając im wspólną, monumentalną barokową elewację. Okazały portal oraz zastosowanie wielkiego porządku nadało elewacji frontowej charakteru miejskiej rezydencji.
Nad wejściem do kamienicy usytuowano kamienną renesansową płaskorzeźbę przedstawiającą lwa, który w łapach trzyma kulę. Umiejscowienie wizerunku zwierzęcia w takim miejscu podkreśla jego apotropaiczną funkcję nad budynkiem i jego mieszkańcami. Rzeźba widniejąca na elewacji to kopia, gdyż oryginał został skradziony ok. 2003 roku. Na szczęście rzeźba odnalazła się i ma trafić w ręce właściciela kamienicy. Jest to jedna z trzech kamieniczek, które reprezentowały dawną zabudowę tej ulicy. Po roku 1955 kamienica nr 3 utraciła II kondygnację oraz szczyt. Natomiast domek nr 1 po pożarze został wyburzony w 2003 roku.
Fryz pod gzymsem koronującym barokowy wykusz Ratusza zdobi modułowy ornament roślinny. Wykusz dobudowano do północnej ściany po wielkim pożarze miasta w 1716 roku. Wykusz stanowił prezbiterium kaplicy ratuszowej pod wezwaniem Najświętszej Marii Panny, urządzonej w sali posiedzeń rady miejskiej. Ustawiono w nim ołtarz z figurą Matki Boskiej z Dzieciątkiem Jezus oraz cztery cynowe, posrebrzane świeczniki opatrzne fundacyjnymi inskrypcjami. Wykusz z ołtarzem został oddzielony od pozostałej części kaplicy ozdobną kratą. Nabożeństwa w kaplicy odbywał się do roku 1853.
Umieszczone w medalionach głowy: barana, świni oraz byka stanowią ozdobę budynku dawnej Rzeźni Miejskiej. Dekoracja stanowi ścisłe nawiązanie do funkcji obiektu. Budynek rzeźni rozpoczęto wznosić od połowy czerwca, a oddano do użytku 1 grudnia 1891 roku. Zabudowania powstały na terenie należącym do Zajazdu pod Zielnym Rakiem (obecnie Karczma Zagłoba). Rozbudowa obiektów nastąpiła w latach 1927 -1928. Główna brama wjazdowa na teren rzeźni znajdowała się od strony ul. Rzeźniczej, obecnie niezachowana.
Czynszowa kamienica kryje w sobie zręby murów średniowiecznych, aż do drugiego piętra. XIX wieczna przebudowa nadała elewacji neoklasycystyczny charakter. Nowym tworem powstałym podczas przebudowy jest ścianka attykowa przebita czterema otworami okiennymi poddasza. Całość wieńczy gzyms koronujący na kroksztynach z balustradą tralkową. Najbardziej okazałą dekoracją elewacji są trójkątne naczółki okien I piętra ozdobione motywem roślinnym. Tuż nad nimi w płycinach podokiennych II piętra umieszczono symetrycznie upięte festony z liści laurowych.
Kamienica powstała w XIX wieku przedstawia pełne spektrum ornamentów zaczerpniętych ze sztuki niderlandzkiej. Portal wypełnia istne horror vacui, lecz nie zaburza to poczucia porządku, uzyskanego za pomocą symetrii. Pilaster flankujący portal zdobiony jest regularną arabeską z wykorzystaniem motywu liściastego maszkaronu, rogów obfitości, oraz główki dziecięcej. Tuż nad portalem znajduje się wykusz ciągnący się przez dwie kondygnacje. Wsparty został na trzech konsolach, w których można dopatrzeć się elementów w formie maszkaronów, girland stworzonych z pękatych owoców oraz rautów.
Kamienica powstała w 1886 roku, o czym informuje nas skromnie zdobiony, płaskorzeźbiony kartusz umieszczony na III kondygnacji. Na II kondygnacji powtórzono motyw kartusza, który uzyskał bardziej okazałą formę ze zdobieniami rollwerkowo - cęgowymi. Umieszczono na nim finezyjnie opracowane inicjały MO. Obie tarcze kartuszowe umieszczono na narożniku wykusza, o podstawie trójkąta, usytuowanego na bocznej osi elewacji. Wykusz rozpoczyna się nad portalem głównym łącząc pierwsze piętro z linią dachu zakończoną szczytem.
Budynek Poczty Cesarskiej powstał w 1876 roku przy Wilhelmsplatz ( obecnie plac Grunwaldzki). Już w roku 1907 dokonano modernizacji budynku, nadano obiektowi surowy, linearny charakter. Najbardziej okazałym elementem gmachu poczty jest ścięty narożnik, z ulokowanym wejściem głównym. Dawniej narożnik zdobiła para rzeźb na wysokości II pietra, podczas przebudowy usunięto figury. Obecnie zdobienia kamienicy sprowadzają się do licznych boni nadających surowy charakter elewacjom oraz drobnego detalu. Lewy wspornik okna I piętra, w narożniku, zdobi motyw trąbki pocztowej oraz liście dębu. Zastosowane ornamenty miały za zadanie podkreślić funkcje obiektu.
Jedna z pierwszych kamienic czynszowych powstałych na Przedmieściach Świdnicy. Wzniesiona pod koniec XIX wieku kamienica należała do kupca Henricha Nitschkego. W ostatnich dwóch latach swojego życia zamieszkiwał ją nadburmistrz Gustav Glubrecht (ur. 1810 – zm. 1891 r., burmistrz Świdnicy od 1852r., nadburmistrz od 1856 do 1888 r.). Monumentalnej elewacji nadano klasycyzujący charakter podkreślony trójkątnym frontonem ozdobionym wizerunkiem Hermesa w medalionie. Po obu jego stronach umieszczono kaduceusz – symbol handlu i pokoju.
Wąska dwuosiowa elewacja powstała w ostatniej ćwierci XIV wieku ( piwnice datowane na I połowę XIV wieku). Podczas późnorenesansowej przebudowy, kiedy właścicielem był Tauber dodano trzecie piętro, zasklepiono parter oraz wbudowano w środkowym trakcie na półpiętrze kuchnię. W centrum elewacji, pozbawionej detalu umieszczono kartusz herbowy, z datą 1572 oraz wizerunkiem gołębia trzymającego gałązkę. Przedstawiony ptak jest nawiązaniem do nazwiska rodowego rodziny von Teuber. We wnętrzu kamienicy powtórzono motyw z elewacji. W tylnym trakcie również umieszczono kamienny herb burmistrza Balthasara Taubera.
Na początku XX wieku dokonano wyburzenia średniowiecznej kamienicy wraz z piwnicami. Na jej miejscu w 1912 roku rozpoczęto wznosić nową czynszową kamienicę. W centralnej części budynku, na wykuszu umieszczono relief. Ukazuje on statek pod pełnymi żaglami – symbol handlu i kupiectwa. Dekoracja opatrzona jest inicjałami OG - Oscara Goldmanna. Był on założycielem rodzinnej firmy Kolonialwarengeschäft ( założona w 1879 r.), zajmującej się sprzedażą towarów kolonialnych. Po jego śmierci interes przejmuje wdowa Emma Goldmann, a od 1905 roku w prowadzeniu przedsiębiorstwa pomaga jej syn Paul Goldmann.
Na fasadzie umieszczono płaskorzeźbiony, kamienny kartusz zdobiony ornamentem okuciowym z polichromowanym wizerunkiem okrętu i datą 1614. Od tego wizerunku wzięła się nazwa kamienicy: „Pod Złotym Okrętem”. Zazwyczaj okręt stanowił symbol kupiectwa, w tym wypadku jest to nawiązanie do właściciela kamienicy - aptekarza Jakoba Schiffa (niem. Schiff = statek, okręt), który w 1614 roku gruntownie przebudował średniowieczny dom. Kamienica uzyskała manierystyczny wystrój pochodzenia niderlandzkiego, który prawie w niezmienionym stanie zachował się do dnia dzisiejszego. Dopiero w II ćw. XIX wieku powstaje gospoda „Pod złotym okrętem” i pod tą nazwą pomimo zmiany właścicieli, funkcjonowała do 1946 r.
