Przed głównym wejściem do Muzeum Dawnego Kupiectwa 31 III 2009 r. odsłonięto Ławeczkę Marii Cunitz. Autorem rzeźby jest Stanisław Strzyżyński z Nałęczowa. Pomnik został sfinansowany przez Urząd Miejski w Świdnicy w ramach projektu „ 2008 Rok Marii Kunic (Cunitii)". Przedstawiona postać to słynna astronom Maria Cunitz (1610 – 1664), przez wiele lat mieszkająca wraz ze swym ojcem w kamienicy „Pod złotym chłopkiem” w Świdnicy. Uczona zapatrzona w niebo trzyma w dłoniach astrolabium oraz swe największe dzieło - „Urania propitia”, będące udoskonaleniem Tablic Rudolfińskich Keplera. Na tablicach astronomicznych spoczywa kopia oryginalnego podpisu Kunitz, który pochodzi z listu astronomki do Jana Heweliusza.
Barokowa figura Matki Boskiej z dzieciątkiem datowana jest na II połowę XVII wieku. Usytuowana na wysokim cokole Madonna, została przedstawiona w typie Immaculata (Matka Boska Niepokalanego Poczęcia). Jako zwyciężczyni grzechu, prawą stopą depcze głowę węża oplatającego glob ziemski. Ustawiona w lekkim kontrapoście, w koronie na głowie, podtrzymuje lewą ręką wtulone w nią Dzieciątko Jezus. O bogactwie dekoracji kamienicy zaświadczyć mogą także odkryte w 1978 roku polichromie na ścianach oraz dekorowane wicią roślinną belki stropu nad pomieszczeniem I piętra.
Na kopule secesyjnej kamienicy góruje nad rynkiem wolnostojąca figura Hermesa. Według mitologii greckiej jest on patronem kupców, podróżnych i złodziei. Jego atrybutami są kaduceusz oraz skrzydlaty kapelusz. Świdnicka figura wzorowana jest na rzeźbie Merkurego z brązu autorstwa florenckiego artysty Giambologny ( Jean de Boulogne). W przeciwieństwie do pierwowzoru, posąg w prawej ręce trzyma wysoko w górze Kaduceusz, natomiast lewą ma opuszczoną. Układ postaci charakterystyczny dla schematu figura serpentinata, gdzie ciało przybiera nienaturalną pozę podkreślając dynamikę i lekkość.
Barokowe elementy wystroju kamienicy zachowały się w bogato dekorowanym balkonowym portalu wspartym na ukośnie ustawionych kolumnach i pilastrach. Całość zdobiona jest reliefem o motywach cęgowo – wstęgowych. Kamienica zyskała barokowy charakter po przebudowie na początku XVIII wieku. Za ogromnymi drewnianymi drzwiami, z kołatkami w formie lwich głów, kryją się scalone bliźniacze klatki schodowe, łącząca dwie kamienice. Było to jedno z pierwszych tego typu rozwiązań w Świdnicy, gdzie w domu mieszczańskim stworzono zręby kamienicy czynszowej. Jednym z wielu właścicieli kamienicy był budowniczy klasztoru urszulanek Venczlav Matthaus (od 1758 roku).
Renesansowy portal to pozostałość po kamienicy wzniesionej w 1551 roku przez burmistrza Świdnicy. Umieszczone tuż nad lwami, płaskorzeźbione popiersia właścicieli: Erasmusa Freunda i jego małżonki, flankują wejście do patrycjuszowskiego domu. W kluczu portalu umieszczono herb księstwa świdnickiego co było częstą praktyką w burmistrzowskich domach. Archiwoltę arkady zdobią niewielkie rozety oraz wizerunki dwóch lancknechtów trzymających halabardy. Dawniej portal wypełniały drewniane drzwi z bogatą snycerską dekoracją.
W maju 1945 roku w piwiarni Pilsner Bierhalle został zaprószony ogień, w wyniku czego spłonęła cała kamienica. Jej pozostałości wyburzono w latach 50 XX wieku, ocalał jedynie portal oraz dwa prostokątne obramienia. Po obu stronach XVI - wiecznego otworu drzwiowego przedstawione zostały sylwety lwów, symbolicznych strażników domu. Zwierzęta podtrzymują płaskie baldachimy nad niszami siedziskowymi. Rozwidlone ciała zwierząt można oglądać z kilku perspektywy. Dzięki zastosowaniu takich rozwiązań spotęgowany zostaje realizm w przedstawieniu zwierząt.
Gotycka płaskorzeźba na wsporniku wmurowanym w narożnik kamienicy, ukazuje walkę Samsona z lwem. Samson to starotestamentowy sędzia opisany w Księdze Sędziów. Obdarzony nadludzką siłą, mógł dokonywać niezwykłych rzeczy. Głównie walczył on z wrogami Izraela – Filistynami. Jego imię pochodzi od słowa słońce, bądź wyrazu silny. Przedstawiona scena nawiązuje do opowieści, w której Samson spotkawszy na swej drodze lwa zgładził go gołymi rękoma, dzięki wsparciu Boga. Pies towarzyszący Samsonowi w walce stanowi symbol jego wierności i oddania względem Boga.
- Dekoracja fasady została zdominowana przez monumentalny portal balkonowy usytuowany w centralnej osi kamienicy z I połowy XVIII wieku. Falująca linia kutej balustrady balkonu, w środkowej części została przerwana filarkiem, ozdobionym płaskim reliefem. Na płaskorzeźbionym, uproszczonym kartuszu widnieje wizerunek bogini Demeter. Bóstwo przedstawione z sierpem i snopem zbóż, stanowi uosobienie płodności i urodzaju. Portal ujęty parą skośnie ustawionych pilastrów oraz kolumn, wypełniają drewniane bogato dekorowane snycersko dwuskrzydłowe drzwi. - Kamienica zyskała barokowy charakter na początku XVIII wieku, zapewne tuż po wielkim pożarze miasta w 1716 roku. Bogato profilowane obdasznice wieńczą nadokienne dekoracje w formie kartuszy z wymalowanymi plakietami. Na tabliczce, w osi środkowej kamienicy przedstawiono inicjały E.N., natomiast w skrajnych parach kartuszy datę 1737. Dekoracja kamienicy stanowi upamiętnienie jej właściciela E. Naakego – mistrza ślusarskiego, który był w posiadaniu kamienicy już w 1737 roku. Wnętrze kryje mnogość dekoracji sztukatorskich na sklepieniach, opracowanych w tynku wielokrotnych obramowań. Zdobienia ciągną się wzdłuż sieni, przechodu oraz schodów, prowadząc aż na I piętro.
Ryzalit osi środkowej podkreślony został przez pięć półokrągłych pilastrów zakończonych figurami młodych chłopców z różnorodnymi atrybutami. Dzierżone przedmioty mają charakter symbolicznym. Chłopiec z dzieckiem na ręku stanowi alegorię sztuki, z pękiem roślin i owoców – alegorię rolnictwa, postać z kaduceuszem jest alegorią handlu, z młotem – pracy, natomiast chłopiec z kołem zębatym – utożsamia alegorię postępu. Metaforyczne przedstawienia są bardzo popularnym motywem zdobniczym w architekturze początku XX wieku.
Główną dekoracją secesyjnej kamienicy jest umieszczony w osi środkowej, nieco wysunięty przed lico ryzalit, spinający pierwsze, drugie i trzecie piętro budynku. W dekoracji dolnych partii pilastrów, kamienicy z 1912 roku, wykorzystano znane motywy zdobnicze takie jak: kampanule, palmety, szyszki pinii oraz wici roślinne. Swobodne zestawienie ornamentów nadało pilastrom indywidualny, zróżnicowany charakter. Dodatkowo półkolumny zostały zwieńczone wyobrażeniami alegorycznych postaci z atrybutami.
Kamienny herb rodziny von Nostitz znajduje się w zwieńczeniu skromnego barokowego portalu prowadzącego do wnętrza kościoła (obecnie Zbór Kościoła Zielonoświątkowców przy ul. Zamkowej). Ród ten był ostatnim właścicielem zamku świdnickiego. W XVII wieku stary zamek książęcy należał do barona Ottona von Nostitza, który był starostą księstwa świdnicko - jaworskiego. Jego syn Wenzel von Nostitz postanowił podarować zrujnowany obiekt przybyłym do Świdnicy Kapucynom. Zakonnicy już w 1680 r. rozpoczynają budowę nowego klasztoru na zamkowych fundamentach, wmurowując w jego ściany zachowany renesansowy portal zamkowy. W 1682 r. kapucyni wznoszą obok zabudowań klasztornych kościół pod wezwaniem Niepokalanego Poczęcia Panny Marii, nad którego wejściem umieszczają herb swych darczyńców.
Renesansowy portal pochodzący z zamku piastowskiego. Wzniesiony przez Bolka I zamek został strawiony w wielkim pożarze w 1528 r. Odbudowany w 1537 roku (data widniejąca na portalu) przez kanclerza księstwa świdnicko – jaworskiego Franza Grimma. Piaskowcowy portal jest jednym z nielicznych pozostałości zamku świdnickiego. Po licznych zniszczeniach, na jego fundamentach w 1680 roku kapucyni wznieśli kościół oraz klasztor i to w jego ściany wmurowali portal. Przyczyniło się to do zachowania go w dobrym stanie. W zwieńczeniu portalu widnieje herb Fryderyka I Habsburga na tle cesarskiego orła, poniżej pełny opis tytularny władcy.
